Ik zwaai in huis de culinaire scepter. Ik bepaal wat er wordt gegeten en van die macht geniet ik enorm. Zo kan ik altijd eten waar ik trek in heb en naar hartenlust allerlei culinaire experimenten op mijn gezin botvieren, waarbij ik ze zich soms wanhopig zie denken wat er nou mis is met macaroni met kaas en waarom -als we dan eens macaroni met kaas eten, de kaas de dag ervoor zelf gekarnd moeten worden en de macaroni handgebogen?! Heel af en toe voel ik dan een klein beetje schuldgevoel en in die seconden van zwakte vraag ik dan meestal aan mijn man of hij mij gewoon wil zeggen wat hij graag op tafel aantreft na een dag hard werken.
Het antwoord op die vraag heeft nooit iets met eten te maken. En nadat hij hartelijk gelachen heeft om zijn eigen grap, zegt hij: “Kook jij maar lekker wat je wilt, schatje van me.” Of woorden van gelijke strekking.
Daarom rolde ik gisteren bijna van mijn stoel toen hij zei dat hij wel weer eens “die kip met die salade” wilde eten. Het kostte wat moeite om te achterhalen welke kip met welke salade hij bedoelde, en na een verhitte ondervragingsronde bleek het te gaan om een kipgerecht uit 1 van de kookboeken van Ainsley Harriot. Niet echt een winters gerecht maar dankzij de vele knoflookjes, scherpe mosterd en de tabasco die erin verdwijnen, toch wel een opwarmertje.
Ik marineerde de kipfilet in een mengsel van olijfolie, paprikapoeder, wat Atomic Spices TexMex poeder (zelf bedachte toevoeging want ik denk dat Ainsley nog nooit van Atomic Spices heeft gehoord. Dus lees je mee, Ainsley: check it out en wil je dan ook meteen wat van mijn boeken signeren?!), wat verse peterselie en ettelijke tenen knoflook. Daarna maakte ik een saus van:
- 3 eetlepels mayonaise
- 1 eetlepel crème fraîche
- 2 theelepels Worchestershireshireshiresausss
- 1 theelepel tabasco
- 2 tenen geperste knoflook
- 2 theelepels Dyon mosterd
- 2 heel fijn gesneden ansjovisfilets
De reden waarom ik dit sausrecept zo netjes uit tik voor jullie, is omdat dit een heerlijke saus is voor over (bijna) alles. Lekker bij een gebakken kipje, een biefstukje, als briljante saus voor bij de gourmet: probeer ‘m eens uit. De ansjovissmaak is niet overheersend, maar ondersteunt de pit in de saus.
Bij ons thuis aten we de kip nadat ik deze lekker bruin had gebakken en over een bord met sla, tomaat en gekookte kwarteleitjes had gelegd. Tenslotte bestrooide ik de borden met handgebogen croutons van wat overgebleven bruinbrood en die fijne saus en toen was mijn man weer even tevreden met wat hij op tafel aantrof bij thuiskomst. Want om nou zelf op die tafel te gaan liggen met croutons en kwarteleitjes op mijn borsten, dat is me nou net weer te Sex & The City.
Heeeeee Lizzy! Niet om het een of ander hoor (vaag gezegde is dit eigenlijk), maar het is Worcestershiresaus. Of Worcestersaus zonder shire. Eigenlijk wel om het een of ander, want ik grijp dit alleen maar aan om even contact met je te hebben. Zo te lezen ben je d’r nog lekker druk mee. Ligt alles op schema? Ik ben hier aan het afronden (als het aan mij ligt) en alles vooruitwerken voor geheel 2014 (als het aan JC ligt). Kun je mij op mijn werk e-mail nog even jou prive e-mail sturen? Dag meisje!