De Table D’Hote van afgelopen zaterdag was een nederig stemmende ervaring. Ik werd nederig van de kater die ik de dag erna had, waardoor ik besefte dat ik geen 20 meer ben en dat vuile glazen met restjes dessertwijn erin je heel misselijk kunnen maken.
Ook werd ik nederig van de gedachte dat er restaurants zijn die erin slagen om topkwaliteit eten aan hun gasten te serveren, en dat allemaal tegelijk en heet op tafel weten te krijgen. Mij is dat afgelopen zaterdag namelijk maar deels gelukt. De twee voorgerechten, die door mijn partner-in-crime Janet waren voorbereid en klaargemaakt, kwamen perfect op tafel. Zelfs mijn man, die zijn neus meestal zijn neus ophaalt voor Ottolenghi’s aubergine-salade met granaatappel, claimde dat hij zijn bordje met plezier had leeggegeten. De pittige pompoensoep met sinaasappel was helemaal goed op smaak, met een heerlijk stukje uitgebakken spek eroverheen.
En toen moest het hoofdgerecht op tafel: kalkoenschnitzel in appelcider-Calvados saus, geserveerd met aardappelpuree en geroosterde worteltjes. In de keuken stonden 3 grote pannen op het vuur met daarin de schnitzels en ik was doodsbang dat ze aan zouden branden. In de oven stonden 2 grote schalen met aardappelpuree, een braadslee met worteltjes, op het aanrecht het visgerecht dat ik nog voor een gast moest maken, daarnaast bij de blender stonden de ingrediënten voor de bijbehorende Hollandaisesaus en op de aanpalende tafel 24 borden. Dankzij drie gewillige vrienden hoefden we de borden niet zelf op te maken maar in alle opwinding had ik niet in de gaten dat sommige schnitzels wel warm waren en anderen niet. Ook de puree bleek aan de binnenzijde van de schalen niet voldoende door gewarmd en omdat we geen capaciteit hadden om de borden voor te verwarmen, kwamen ook de worteltjes te lauw op tafel. Toen ik eenmaal zelf aan mijn bord zat, merkte ik dat alles te koud was. Bij navraag bleek dat een deel van de gasten wel warm eten had gehad en dat de vis voortreffelijk was geweest maar man! Wat baalde ik.
Gelukkig was de toet met merengue en pralinecrème met een bolletje mandarijnsorbetijs een doorslaand succes. Nadat iedereen was uitgegeten, liep 1 van de gasten zelfs nog rond met de spuitzak pralinecreme om iedereens lepeltje nog een keer vol te gooien. Alles ging op. En toen later op de avond er 2 dames op de tafel stonden te dansen en er verzoekjes werden ingediend voor het draaien van “Kuikentje Piep”, wist ik dat het een geslaagde avond was geworden.
En toch zit het me dwars dat niet alles helemaal goed was. Hoe doen ze dat toch in die restaurants?!
Om dat nederige gevoel vast te houden, maakte ik vanavond maar doodordinaire macaroni met paprikasalade. Misschien moet ik dat bij de volgende Table maar als hoofdgerecht uitserveren: de macaroni was heet, de pan werd leeggeschraapt en ik kreeg een “tumbs up”van mijn jongste zoon. Zo samen met een merengue-praline toet een gegarandeerde winnaar!
Lizzy proeft Haarlem- en omstreken 