We aten worteltjestaart als toetje vandaag. Hoe het zo kwam, wist mijn oudste zoon niet meer maar gisteren vroeg hij zich ineens af of ik eigenlijk wel wist hoe ik worteltjestaart moest bakken. Waarop ik me natuurlijk meteen liet ontvallen dat ik dat dan wel even zou laten zien, dat ik dat kon. En zo geschiedde. Ik raspte een halve kilo winterwortel, een sinaasappel en een citroen (alleen sinaasappelschil smaakt mij te sinaasappelig namelijk), stampte een bakje walnoten fijn en vermengde dat samen met zonnebloemolie, basterdsuiker, kaneel en volkoren bakmeel (ik blijf wel een verantwoordelijke moeder namelijk) tot een lekker dik beslag dat binnen een uurtje gaar was. Samen met zoon smeerde ik sinaasappel-roomkaas met kaneelsuiker over de taart en zie daar: worteltjestaart. En dat was, het mopje ten spijt, helemaal NIET VIES.
