Toen de coronacrisis losbarstte, had ik nog de naïeve gedachte dat we die met een paar kleine kunstgrepen wel zouden doorkomen. Ik zou in die paar lockdownweken mijn broodbakkunsten perfectioneren, de barbecue flink laten roken, ik zou wat sausjes fermenteren en limoncello laten rijpen en als dan alles gerijpt en op smaak was, zou ik weer op een terras kunnen gaan zitten met mijn vriendinnen en een glas wijn, mijmerend over de leuke concertjes die we zouden gaan bezoeken, de restaurants die we zouden proberen en over wie het eerste op vakantie zou gaan en naar welk land.
Die veronderstelling bleek echter volledig onjuist, zeker toen er in de media steeds meer prognoses verschenen die wel tot 2022 strekken.
Ik word er heel erg moedeloos van, vooral omdat het voor ons betekent dat onze zoons voorlopig nog thuis, achter hun computer naar school moeten, en mijn man permanent in Teams in de slaapkamer bivakkeert. En daar wordt niemand erg gelukkig van. De jongens missen hun vrienden en school (dat ik dat nog eens zou opschrijven had ik nooit kunnen bevroeden) en mijn man wil wel weer eens filerijden en slappe koffie uit de koffiemachine tappen, al leuterend met zijn collega’s over wie het eerste op vakantie zou gaan en naar welk land.
Nu valt onze situatie natuurlijk duidelijk in de categorie “klein leed”, dat besef ik terdege, maar toch vind ik het best moeilijk om over die grote berg met rijstebrij die de coronacrisis heet, heen te kijken. Want hoe ziet onze wereld er aan de andere kant van die crisis uit? Welke offers moeten we brengen om ons gezondheidsstelsel niet helemaal te laten vastlopen en onnodig veel mensen te verliezen aan dit virus? Kost het ons “onze” KLM? De helft van onze horeca? De hele entertainmentsector? Hoeveel gitaristen, koks, serveersters, congresbureaus, operazangers, roadies, reisagenten, B&B eigenaars, trainers, sommeliers en geluidtechnici gaan reddeloos ten onder in de komende maanden? Ik houd mijn hart vast.
En omdat dit soort sombere gedachten vragen om wat lichtheid, heb ik de afgelopen weken niet alleen besteed aan duister gepeins, maar ook aan een kleine zoektocht naar de perfecte wafel. Op advies van een vriendin schaften we namelijk aan het begin van de crisis een wafelijzer aan om de pubers te vermaken bij de lunch, maar toen begon de zoektocht naar een goed recept.
We begonnen met kwarkwafels van Jenny Alvares: https://jennyalvares.com/kwarkwafels/ Jenny Alvares is een voormalige fitgirl met een blog, een influencer zogezegd en alhoewel ik niets met influencers heb (ben ik waarschijnlijk te oud voor), zijn dit best goede wafels met veel eiwitten en weinig suiker. Maar ook een beetje zompig en een tikje smakeloos, waardoor er alsnog veel stroop overheen ging om het geheel eetbaar te maken. Of banaan met slagroom, maar aangezien je daar vrijwel alles lekker mee maakt, zie ik dat niet als een aanbeveling.
Daarna deed ik er nog een gezondheidsschepje bovenop en kwam terecht op de site Feelgoodbyfood waar 6 recepten voor gezonde wafels te vinden zijn op deze pagina: https://www.feelgoodbyfood.nl/6x-ontbijten-gezonde-wafels/ , waarvan de havermoutwafels met appel en rozijnen me het meeste bevielen. En ik schrijf bewust “me” want mijn zoons werden niet enthousiast van deze ietwat taaie wafels. Ik vond ze heerlijk, met veel smaak.
Tenslotte probeerde ik de wafels die tot vervelens toe werden aangeprezen op een Facebook forum voor zuurdesemfanaten (en daar zitten figuren tussen die je van het forum afgooien als je het woord “gist” durft te typen en die hun desem bespottelijke koosnaampjes geven zonder een spoor van ironie). Als je namelijk een zuurdesem onderhoudt, zijn er altijd momenten dat je teveel van dat spul hebt en dan voelt het niet goed om dat zomaar door je afvoerputje te spoelen, dus is het fijn als je Harry of Gerda een 2e leven als wafel kunt gunnen. En dat leek goed te gaan met dit recept: https://uitdekeukenvanarden.blogspot.com/2012/03/wafels-of-pannenkoeken-met-zuurdesem.html
En zo kwam het dat ik gisteren begon met het maken van een deegje met een restant zuurdesem, karnemelk, bloem en suiker. Dit papje stond een nachtje op mijn aanrecht te fermenteren, waarna ik er vanochtend wat eieren, boter en wat bakingsoda bij roerde. Het papje begon te borrelen, ik goot het in mijn hete wafelijzer en ziedaar! Ineens zaten we aan knapperige, luchtige wafels die eigenlijk niets meer nodig hadden. En we vonden ze allemaal lekker. Ook de pubers, die normaal niet van zuurdesem houden.
Vanaf nu staan er dus regelmatig zuurdesemwafels op ons menu en zo eten we ons een weg door de rijstebrij van de coronacrisis.
Wafel voor wafel.
Lizzy proeft Haarlem- en omstreken 