Tussen mij en de barbecue wil het niet zo boteren. Of oliën, marineren, het is maar net hoe je het wilt hebben. Toen we jaren geleden na eindeloos geëmmer op een goedkoop ijzeren geval overstapten naar een Weber, dacht ik dan het eindelijk zou gaan lukken, maar niets was minder waar. Het was natuurlijk al een teken aan de wand dat ik het handvat van de Weber verkeerd om monteerde, waarna dat handvat me bij iedere barbecue-sessie verwijtend aanstaarde. Jij kan niet barbecueën, leek het handvat te zeggen.
Een paar weken geleden deed ik weer een poging: ik probeerde het ding op het achterterras aan te steken maar bleef een uur lang klooien in de walmende rook van de aanmaakblokjes die steeds weer uitwaaiden. Uiteindelijk bemoeide mijn buurman zich ermee (waarschijnlijk omdat íe de rook ook zat was), die sommeerde de barbecue te verplaatsen naar ons windvrije voorterras en ineens deed het ding het wel en kon ik na anderhalf uur eindelijk een biefstuk op het rooster knallen. Tandenknarsend en tot in het diepst van mijn ziel getergd, want waarom kost het me toch iedere keer zoveel moeite?! Ik kan verdomme toch wel een beetje koken, of niet dan?! Om mij heen zie ik mensen fluitend hun barbecuetje aanzwengelen en na een half uur liggen de eerste kippen heerlijk geurend te knisperen.
Vandaag deed ik weer een poging. Ik had een paar mooie Zuid-Amerikaanse biefstukken ingesmeerd met het Shichimi Togarashi kruidenmengsel van Jonnie Boer (ja, ik was weer in een prachtig uitgelegde marketing-val getrapt), ik had een serie mooie Berkshire worsten voorgegaard, een bak verse knoflooksaus gemaakt en al om half zes ging de fik erin, want ik had me voorgenomen om er nu echt eens de tijd voor te nemen.
En wat bleek? Dat laatste was nou precies datgene wat ik steeds fout deed! En toen ik dus in alle rust en in alle windstilte de kooltjes de tijd gaf om heet te worden, had ik ineens die gloeiend hete laag te pakken die nodig is om je vlees snel dicht te schroeien. En vanaf dat moment liep mijn barbecue-sessie op rolletjes, gesmeerd met olie en boter: de biefstukken bakte ik mooi rosé, licht gerookt met wat kersenhoutsnippers, die ik in mijn gelukkige enthousiasme had opgeduikeld op zolder. Bij het bakken van de worstjes gooide ik nog wat vuurkruiden op de kolen en toen was mijn grill-geluk compleet. Het rook heerlijk, mijn man vond het vlees “gewoon perfect” en mijn trauma is -in ieder geval voor even- verdwenen.
Lizzy proeft Haarlem- en omstreken 